Douchen, aankleden en op naar het ontbijt. Ze hadden hier een pancake-machine. Een soort van lopende band. Links werd er een hoopje beslag op de band gespoten, rechts kwam er een pannenkoekje uit. Caro vond het helemaal geweldig! Ze heeft 4 pancakes op, normaal eet ze niet zoveel!
Na het ontbijt alle spullen weer in de auto gezet en om kwart voor 9 reden we weg.
Het was ongeveer 20 minuten rijden naar Gates of the Mountains. Hier gingen we een 2 uur durende boottocht maken over de Missouri River door een kloof.
De naam 'Gates of the Mountains' is bedacht door ontdekkingsreiziger Meriwether Lewis. Hij voer op een uitzonderlijk hete juliavond in 1805 stroomopwaarts toen hij torenhoge rotsformaties zag opdoemen. De kalkstenen wanden torenden aan beide zijden van de rivier tot wel 36 meter boven het water uit. Lewis schreef: 'Op veel plaatsen leken de rotsen klaar om zich op ons te storten.' Na elke bocht kwamen er nieuwe rotsen, die soms de doorgang blokkeren en soms een reusachtige rotspoort vormden. In zijn dagboek schreef hij: "Ik noem deze plaats Gates of the Mountains".
We waren er al om 10 over 9. We hebben ons aangemeld en kregen onze tickets. Er zijn 2 boten waarmee de tochten gemaakt worden.
Omdat het best druk was besloten ze met beide boten te gaan. Wij wilden op de kleine, meer open boot omdat we dan meer zicht zouden hebben.
De grote boot vertrok als eerste, wij moesten nog wachten op laatkomers, die om 2 voor 10 aan kwamen rijden (terwijl in je bevestiging staat dat je om half 10 al aanwezig moet zijn) en 10 minuten later pas bij de boot kwamen. Nee, hoor, ik zou mij ook niet haasten wanneer er een hele boot vol mensen op me zit te wachten!!
Terwijl we de kloof invoeren vertelde de schipper meer over hoe oud het gesteente is, over de ontdekkingstocht van Lewis & Clark en over de 'Mann gulch fire' een bosbrand in 1949 waarbij 13 brandweermannen (zogenaamde smokejumpers, mannen die met een parachute gedropt worden in het brandende gebied) omkwamen omdat ze ingesloten raakten door het vuur.
Bij een grote rotswand hebben we een tijdje stilgelegen. Er waren berggeiten te zien, maar ze waren héél moeilijk te zien omdat ze dezelfde kleur hebben als de rotsen. Het duurde daarom even voordat iedereen ze gevonden had! Op onderstaande, niet ingezoomde, foto zie je wat wij zagen.
Moeilijk te zien hè! En nu een ingezoomd plaatje.
Ook zagen we rotstekeningen gemaakt door de native Americans.
We zijn ook even 10 minuten van boord gegaan bij Meriwether Picnic Area. Hier staat een monument voor de omgekomen brandweermannen en zijn wc's.
Om iets na 12.00 uur waren we weer in de haven. Even snel naar de wc en toe gauw de auto in. We hadden vandaag namelijk een lange rit voor de boeg van ongeveer 4 uur.
Rond 13.00 uur zijn we gestopt bij een rest area om te lunchen. Nog even de ham en kaas opmaken voordat we straks Canada ingaan.
Op de parkeerplaats stonden 2 vrachtwagens met bladen van een windmolen. Jemig, wat zijn die dingen groot!
De weg (I-15) was erg saai. Grote, uitgestrekte dorre vlaktes met af en toe een boerderij. Ik heb vandaag ook voor het eerst een stuk gereden (voorgaande dagen teveel bergwegen, die rij ik niet).
Rond 15.30 kwamen we aan bij de grens met Canada. Er stonden maar 4 auto's voor ons maar het ging niet snel. De eerste auto duurde erg lang en deze moest uiteindelijk ook naar links voor een voertuigcontrole.
Na een kwartier waren wij aan de beurt. De standaard vragen werden gesteld (wat kom je doen, heb je verboden spullen bij je, wanneer ga je weer terug etc), er werd een stempel in het paspoort gezet en we mochten doorrijden.
Om 14.50 reden we Canada binnen. Dat ging eigenlijk nog best snel. Ik had namelijk verhalen gelezen dat mensen meer dan 1,5 uur er over hadden gedaan.
In Canada worden de afstanden aangegeven in kilometers. Aan de ene kant weer even wennen na het rijden in Amerika, maar aan de andere kant voelt het vertrouwd.
Wel even rekenen: als de maximum snelheid 110 km is, hoe hard kunnen we dan rijden in mijl? Want de auto is Amerikaans en geeft natuurlijk de snelheid in mijl aan!
De weg in Canada is net zo saai als in Amerika, alleen ziet het een stuk groener.
We moesten nog iets meer dan een uur rijden.
Aangekomen in de plaats Lethbridge kwamen we in de file terecht. Caro hoorde als eerste sirenes, van achter kwam een ambulance aan. Het werkt hier blijkbaar net zoals in Duitsland, het verkeer gaat zoveel mogelijk naar de zijkant zodat de ambulance er in het midden door kan.
Toen we eindelijk bij de plek van het ongeluk waren zagen we dat het allemaal wel mee viel, gelukkig.
We moesten nog zo'n 20 minuten rijden en toen kwamen we aan in Fort Macleod, de plaats waar we overnachten.
Het was inmiddels half 6. Dus gauw onze spullen in de kamer gezet en even op internet gekeken waar we konden eten.
We besloten naar MacLeod's Restaurant&Lounge te gaan, een pizza-restaurant.
Het zag er aan de buitenkant een beetje aftands uit, maar we hebben hier echt heerlijk gegeten!
Na het eten een wandeling gemaakt door Fort Macleod. In Fort Macleod zijn filmopnames gemaakt voor de laatste Ghostbusters film (Ghostbusters: Afterlive). Zie hier een foto van een filmscene:
Dus wij zijn even een kijkje gaan nemen in de straat en bij het theater dat je ziet in de film.
Ook hebben we een kijkje genomen bij het fort waar deze plaats zijn naam aan dankt.Dit fort was 150 jaar geleden het hoofdkwartier van de Canadian Mounties, de politie.
Net even benzine getankt. Een liter kost 1,569 Canadese dollar. In Euro's is dat 1,18!
Een gallon benzine (3,79 liter) in Amerika kostte trouwens ergens tussen de 4,49 en 5,09. Stukken duurder dan we gewend zijn in Amerika, maar nog altijd veel goedkoper dan in Nederland (€ 2,25).
Nu nog even het blog afmaken en kijken of ik mijn boek uit krijg vanavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten