Bend en John Day Fossil Beds

Vanmorgen wat rustiger aan gedaan. Vandaag hebben we niet superveel op het programma staan: wat dingen bekijken in Bend en een bezoek aan John Day Fossil Beds (Painted Hills). Omdat het vandaag erg warm gaat worden zullen we niet heel veel actieve dingen doen bij de Painted Hills en hebben we geen haast.

We hadden in dit hotel weer een ontbijt dus rond kwart voor 8 zijn we naar de ontbijtruimte gelopen. Iedereen pakte wat hij lekker vond. Ik hou het meestal bij toast met creamcheese en een yoghurtje, maar Caro en Olaf kozen voor een hamburger hahaha!

Na het auto inladen en uitchecken zijn we naar The Old Mill District gereden. In dit gebied stonden vroeger (begin 20e eeuw) 2 hele grote houtzagerijen (lumber mills). Deze zagerijen behoorden tot de grootste ter wereld. Er werd zoveel hout verwerkt dat rond 1950 de bossen rondom Bend bijnaverdwenen waren en de zagerijen raakten werkloos. De vervallen fabrieken werden opgekocht door een projectontwikkelaar en die heeft er een winkel- en uitgaansgebied van gemaakt. Sommige gebouwen van de zagerij zijn gerestaureerd, zoals het gebouw met de 3 schoorstenen.

We waren er rond 9.00 uur, alles was nog gesloten. We hebben een koffie gehaald bij Sisters Coffee, niet de lekkerste koffie, en zijn een stuk gaan wandelen door het park langs de Deschute River. Ook al is het nog vroeg, de zon brandde al flink.

Om 10.00 uur gingen de winkels open en we zijn gelijk de GAP ingegaan. Ik ben nog steeds op zoek naar een vest, hard nodig hier in die ijskoude winkels en restaurants. Maar helaas ook hier geen vesten. Wel heb ik een shirtje gekocht en ook Olaf heeft een shirt gekocht, van 'Stranger Things'.

We hebben ook nog in een snoepwinkeltje gekeken waar Caro en Olaf allebei wat snoep hebben gekocht. Olaf een doosje 'Jelly Beans Bean Boozled'. O wat vind ik die dingen toch vreselijk! Ik heb áltijd de vieze smaak. 

Volgende stop in Bend was Pilot Butte Scenic Viewpoint. Dit is een uitgedoofde vulkaan midden in Bend. Je kunt met de auto naar boven rijden en vanaf boven heb je een heel mooi uitzicht over de stad en zie je de diverse vulkanen. 

We konden zelfs Mount Hood zien, ruim 180 km verder.

De stop hierna was op verzoek van Caro. Zij wilde héél graag naar Barnes&Noble, een grote boekwinkel. Gelukkig zit er een Starbucks in deze winkel, dus wij zijn lekker bij de Starbucks gaan zitten terwijl zij op haar gemak boeken ging zoeken.

Caro heeft uiteindelijk 3 boeken gekocht (dank je wel oma!) en ook Maurice heeft nog een boek gekocht.

V

ervolgens zijn we in de auto gestapt voor de rit naar de Painted Hills in John Day Fossil Beds National Monument. Een rit van 75 mijl door woestijngebied, bossen en hoge rotsen. Echt een schitterende rit.

We zagen de temperatuur steeds meer oplopen en toen we bij de Painted Hills aankwamen was het 103 graden (=39,5 graad Celsius). Eigenlijk te heet om de auto uit te gaan. Maar ja, we zijn niet dat hele stuk gereden om niets te zien. Dus insmeren maar, water mee en de trail op naar de Painted Hills Overlook. Gelukkig was het maar een 0,5 mijl want bergop in de brandende zon was geen pretje. Maar het uitzicht was het wel waard!

Caro en Olaf zijn niet tot het einde gelopen. Olaf voelt zich niet helemaal lekker; hij is enorm verkouden, zijn neus zit helemaal dicht waardoor hij wat moeite heeft met ademhalen. Geen pretje bij 40 graden! Caro besloot halverwege om met hem terug te lopen naar de auto. Daar konden ze in de schaduw op ons wachten.

Maurice en ik hebben snel foto's gemaakt bij het uitkijkpunt en zijn ook gauw weer teruggelopen. Na even uitpuffen in de schaduw en een selfie maken zijn we maar weer gauw in de auto gaan zitten met de airco hard aan.

John Day Fossil Beds National Monument heeft nog 2 gebieden, maar ze liggen nogal ver uit elkaar dus de rest hebben we nier bezocht. Het ging ons eigenlijk ook vooral om de Painted Hills. 

De reis werd vervolgd naar onze eindbestemming, het plaatsje John Day, wat nog 75 mijl rijden was. De weg was wederom prachtig, met dan weer hoge rotsen en dan weer boerderijen met veel farmland. Ik bleef maar foto's maken, maar de pracht is gewoon niet vast te leggen op foto!

Onderweg kwamen we overal de naam John Day tegen: John Day Highway, John Day River, John Day Street. We werden toch wel erg nieuwsgierig wie deze John Day nu was.

Aangekomen bij ons motel met de naam, je raad het niet: John Day Motel, hebben we de spullen uitgeladen en gauw even opgezocht wie John Day was:

John Day was een (pels) jager. Hij werd in 1811 aangevallen door Indianen, beroofd en naakt achtergelaten bij de monding van de Mau Mau-rivier, dertig mijl ten oosten van The Dalles. 

De mensen begonnen de Mau Mau-rivier 'John Day River' te noemen omdat hij daar werd aangevallen. Binnen een paar jaar veranderden de kaarten de naam in John Day, en toen namen een vallei, twee steden, de fossiele bedden en een dam de naam van de rivier aan. En waarschijnlijk heeft John Day nooit het gebied bezocht dat zijn naam nu zo vaak gebruikt!

Tegen 19.00 uur wilden we gaan eten, maar toen begon alle ellende:

Olaf was naar de wc geweest voor een grote boodschap. Hij trok door maar de inhoud spoelde niet weg. Na meerdere keren doortrekken kwamen we tot de conclusie dat de wc verstopt was. Maurice en Olaf zijn naar de receptie gelopen en de vriendelijke dame kwam meteen met de ontstopper en verhielp het probleem.

We wilden de deur uitgaan om naar een restaurant te lopen en Caro wilde haar vest uit de auto pakken. Maar waar waren de autosleutels? Olaf had nog iets uit de auto gepakt maar kon zich niet meer goed herinneren waar hij de sleutel had gelaten. Dus wij met zijn 4en de hele kamer afgezocht, buiten rondom de auto gekeken en ook ín de auto gekeken, maar geen sleutels. We bedachten toen dat ze misschien uit zijn broekzak in de wc waren gevallen (vandaar de verstopping).

Er zat dus niets anders op dan Alamo bellen. Van de aardige receptioniste mochten we haar telefoon gebruiken want wij kunnen niet bellen hier in Amerika.

Maurice dus gebeld en alles uitgelegd. Ze zouden morgen iemand sturen die de auto open zou maken zodat we onze spullen eruit konden halen. Ze hadden geen reservesleutel dus de auto zou weggesleept worden en wij moesten bij de dichtstbijzijnde Alamo locatie een nieuwe auto op gaan halen. Dit was in Hermiston, 3 uur rijden vanaf John Day! En daar moesten we heen met een Uber: kassa!

Ondertussen waren wij nog steeds aan het zoeken en opeens vonden we hem!! Hij lag tóch tussen het sprei! Pfff, wat een opluchting!!! Caro en ik zijn meteen naar de receptioniste gelopen om het te vertellen en Maurice kon ondertussen de dame van Alamo vertellen dat de sleutels terecht waren. Wat waren we blij zeg! Dit had ons anders héél veel tijd én geld gekost!

Na dit avontuur hadden we wel een diner verdiend, dus we zijn Mainstreet ingelopen, op zoek naar de 2 restaurants die de receptioniste ons had aangeraden.

De eerste die we tegenkwamen was 1188 Brewing Company maar deze ging al om 20.00 uur dicht. Dus doorgelopen naar The Outpost. Gelukkig waren zij open tot 21.00 en konden we hier terecht. We hebben hier prima gegeten, Olaf een pizza, Caro een burger, Maurice steak en ik meatloaf. En de bediening was echt supervriendelijk. 

Na het eten langzaam teruggelopen naar het hotel, genietend van de (nu wel) aangename temperatuur (28°C). Was het overdag maar deze temperatuur!

Nu nog even wat lezen en dan zo lekker slapen, bijkomen van deze enerverende dag!